Τους γυρίζουν στη «φωλιά του κούκου»
Κινδυνεύουν να επιστρέψουν στα ψυχιατρεία οι ένοικοι ξενώνα επανένταξης και αποασυλοποίησης, λόγω υποχρηματοδότησης
ΔΗΜΟΣΙΕΥΘΗΚΕ: Πέμπτη 12 Φεβρουαρίου 2009
Η Μάρω, ο Δημήτρης και η Βάσω είναι τρεις από τους δεκαπέντε ενοίκους που πέρασαν μια ζωή στα ψυχιατρεία και τώρα μοιράζονται το ίδιο σπίτι: τον ξενώνα «Αθηνά», στην οδό Κιλκίς 8, στον Κορυδαλλό. Γνώρισαν την κόλαση, λένε, αλλά τώρα ξέρουν και τι είναι ο παράδεισος. Και αυτόν τον παράδεισο κινδυνεύουν να τον χάσουν...
O ξενώνας «Αθηνά», που ανήκει στην Πανελλαδική Ένωση για την Ψυχοκοινωνική Αποκατάσταση και Επαγγελματική Επανένταξη, λειτουργεί από τον Ιούνιο του 2004- στο πλαίσιο του προγράμματος «Ψυχαργώς» για την αποασυλοποίηση και επανένταξη ψυχικά ασθενών- και φιλοξενεί ανθρώπους με νοητική υστέρηση και ψυχικές διαταραχές. Ο καθένας από τους δεκαπέντε έχει την δική του πικρή ιστορία, τη δική του ιδιαιτερότητα. Αλλά όλους πλέον τους δένει το κοινό πρόβλημα: τρέμουν στην ιδέα ότι ο ξενώνας θα κλείσει λόγω υποχρηματοδότησης και θα επιστρέψουν στην κόλαση των ψυχιατρείων.
«Οι άνθρωποι αυτοί που έζησαν για δεκαετίες στην απομόνωση του ασύλου και σε συνθήκες απαξίωσης της ανθρώπινης αξιοπρέπειας βρίσκονται εδώ και πέντε χρόνια σε ένα περιβάλλον που τους προσφέρει φροντίδα από εξειδικευμένο προσωπικό, άρα ποιότητα ζωής και σεβασμό στις ιδιαιτερότητες και τα δικαιώματά τους. Δυστυχώς, όμως, αυτό το οικοδόμημα κινδυνεύει απο στιγμή σε στιγμή να καταρρεύσει» εξηγεί στα «ΝΕΑ» ο υπεύθυνος του ξενώνα Αντώνης Κορφιάτης.
Ο ξενώνας «Αθηνά» αντιμετωπίζει από τις αρχές του 2008 πολύ σοβαρό πρόβλημα χρηματοδότησης. Οι είκοσι εργαζόμενοι σε αυτό παραμένουν απλήρωτοι εδώ και πέντε μήνες, κάποιοι έχουν ήδη παραιτηθεί και οι υπόλοιποι προγραμματίζουν επίσχεση εργασίας. «Ο κόμπος έχει φτάσει πλέον στο χτένι», επισημαίνει ο Α. Κορφιάτης. «Αδυνατούμε να πληρώσουμε τα τρόφιμα για τους ενοίκους μας και το πετρέλαιο για τη θέρμανση- πόσω μάλλον τους λογαριασμούς της ΔΕΗ, του ΟΤΕ, της ΕΥΔΑΠ. Αντιμετωπίζουμε αγωγή έξωσης από τον ιδιοκτήτη του οικήματος αφού δεν μπορούμε να καλύψουμε το ενοίκιο. Το προσωπικό έχει εξουθενωθεί και από αυτές τις συνθήκες κινδυνεύει να τιναχθεί στον αέρα όλο το έργο αποκατάστασης που κάναμε πέντε χρόνια με αυτούς τους ανθρώπους...», Αυτό που συμβαίνει στον συγκεκριμένο ξενώνα, δεν είναι η εξαίρεση αλλά ο κανόνας. Παρόμοια και χειρότερη κατάσταση επικρατεί και στις 410 Μονάδες Ψυχοκοινωνικής Αποκατάστασης (ξενώνες, οικοτροφεία, προστατευμένα διαμερίσματα, κέντρα ημέρας) όπως διαπίστωσε σε σχετική του έρευνα και ο Συνήγορος του Πολίτη. Σε αυτές τις δομές φιλοξενούνται 3.000 ψυχικά πάσχοντες- πρώην τρόφιμοι των ψυχιατρείων- και εργάζονται 3.628 ειδικοί ψυχικής υγείας. Σύμφωνα με την έκθεση του Συνηγόρου του Πολίτη, «αν συνεχισθούν οι περικοπές κινδυνεύει να καταρρεύσει το όραμα της ψυχιατρικής μεταρρύθμισης και να εγκαταλειφθεί ο στόχος του προγράμματος “Ψυχαργώς” για το οποίο χρηματοδοτήθηκε η Ελλάδα από την Ευρωπαϊκή Ένωση.
ΑΝ ΣΥΝΕΧΙΣΤΟΥΝ ΟΙ ΠΕΡΙΚΟΠΕΣ
Κινδυνεύει να καταρρεύσει το όραμα της ψυχιατρικής μεταρρύθμισης και να εγκαταλειφθεί ο στόχος του προγράμματος «Ψυχαργώς»
«Στο Δαφνί με χτυπούσαν στο κεφάλι. Κρυβόμουν κι έκλαιγα»
ΜΑΥΡΗ ΗΤΑΝ η ζωή πριν και για την 50χρονη σήμερα Βάσω, που κάνει μια συγκλονιστική εξομολόγηση: «Στο Δαφνί ήταν μια κόλαση. Δεν έχω να θυμηθώ τίποτα που να μη μειώνει την αξιοπρέπειά μου. Τα περισσότερα ντρέπομαι να τα πω γιατί τώρα έχω συναίσθηση... Έζησα άσχημα, κάποιοι με χτυπούσαν πίσω στο κεφάλι, κρυβόμουν και έκλαιγα... Πολλή βρωμιά, δεν μπορούσες ούτε να πλυθείς ούτε τίποτα; Το νερό που είχαμε μύριζε...». Στα πλαίσια της ψυχιατρικής μεταρρύθμισης η Βάσω μεταφέρθηκε αρχικά σ΄ έναν ξενώνα όπου υπήρχε «τόση καθαριότητα που είπα μέσα μου “Θεέ μου, δεν θέλω να φύγω ποτέ από εδώ”. Εκεί πλύθηκα πρώτη φορά ύστερα από χρόνια σαν άνθρωπος, αλλά δεν είχα ρούχα να αλλάξω. Ήμουν σχεδόν γδυτή. Μου δώσανε άλλος εσώρουχο, άλλος μπλούζα, άλλος παντελόνι και ντύθηκα με ρούχα καθαρά και σιδερωμένα... Η κοπέλα που με πήγε στον ξενώνα μού έβγαλε ακτινογραφίες στο κεφάλι που πονούσε από τα χτυπήματα και όσο έμεινα στον ξενώνα με βοήθησε να βγάλω και τη σύνταξη.
Μετά, μια άλλη κοπέλα με πήρε από εκεί και με έφερε στο ξενώνα “Αθηνά”. Στην αρχή δεν ήθελα να φύγω, φοβόμουν και έκλαιγα. Αλλά γρήγορα άλλαξα γνώμη. Εδώ είναι πια το σπίτι μου. Δεν με πονάει πια το κεφάλι μου και όλη μου η ζωή άλλαξε.
Με υπολογίζουν σαν άνθρωπο. Το πιο σημαντικό για μένα... Μπορώ να πλένομαι κάθε μέρα! Το πιστεύετε; Κάνω μπάνιο κάθε μέρα και δεν μυρίζω πια όπως παλιά...».
«Επιτέλους υπάρχει μπάνιο, δεν μάς πλένουν με τις μάνικες»
ΑΝΗΜΕΡΑ του Αγίου Βαλεντίνου ο 43χρονος Δημήτρης κλείνει τέσσερα χρόνια στον ξενώνα «Αθηνά». Στις 14 Φεβρουαρίου του 2005, «μια φωτεινή κοπέλα, η κοινωνική μας λειτουργός, ήρθε στο προκάτ όπου έμενα επί πέντε χρόνια στο Δαφνί, με βοήθησε να μαζέψουμε τα μπαγκάζια μου και με έφερε στο οικοτροφείο. Δεν ήξερα τι σημαίνει “οικοτροφείο” και είχα έναν φόβο. Και ξαφνικά είδα ότι οικοτροφείο σήμαινε σπίτι. Είχα δωμάτιο καθαρό με έπιπλα, χρώματα, φως και όχι βρωμιά και κατσαρίδες. Επιτέλους υπήρχε μπάνιο, δεν μας έπλεναν με τις μάνικες. Και δίπλα μου είχα φίλους, ανθρώπους που πίστευαν ότι έχω και εγώ αξία, ενώ για χρόνια κάποιοι άλλοι με έβριζαν. Για πέντε χρόνια ήμουν σε προκάτ, στη χειρότερη πτέρυγα όπου τρώγαμε δίπλα στις ακαθαρσίες...». Μέρα με την ημέρα ο Δημήτρης άρχισε να μεταμορφώνεται: «Άρχισα από τα μικρά για να κάνω μεγαλύτερα και ακόμα μεγαλύτερα βήματα και να φτάσω εδώ που είμαι σήμερα: να συναλλάσσομαι με ανθρώπους!», λέει τώρα.
«Εδώ είναι το σπίτι που ποτέ δεν είχα»
ΑΚΟΜΗ ΜΙΑ εξομολόγηση από τη 48χρονη Μάρω. Έζησε και εκείνη την «παγωμάρα» μιας ψυχιατρικής πτέρυγας στο Δαφνί:
«Εκεί οι άνθρωποι ήταν ψυχροί και οι άλλοι ασθενείς όχι και τόσο φιλικοί. Συνέχεια φοβόμουν, καθόμουν σε μιαν ακρούλα κι ούτε που ανάσαινα... Κάποια μέρα του Φλεβάρη ήρθε μια κοπέλα και ένας κύριος και μου είπαν ότι θα με πάρουν κάπου έξω από το Δαφνί. Φοβήθηκα. Δεν ήξερα τι πάει να πει οικοτροφείο... Αλλά όταν με έφεραν εδώ έκλεινα τα μάτια μου και τα άνοιγα, τα έκλεινα ξανά και τα άνοιγα γιατί δεν το πίστευα. Είδα ένα όμορφο σπίτι, ενώ οι άνθρωποι χαμογελούσαν, ήταν ευγενικοί και τρυφεροί. Στ΄ αλήθεια, δεν το πίστευα ότι θα με κρατούσαν! Μετά τις πρώτες νύχτες άρχισα να σκέφτομαι αισιόδοξα. Τώρα ξέρω ότι εδώ είναι το σπίτι που ποτέ δεν είχα. Δεν είμαστε φυλακισμένοι σε κελιά, αλλά άνθρωποι που ανοίγουν την πόρτα και βγαίνουν στην αυλή, στον δρόμο, στο καφενείο, στη γειτονιά...».
http://www.tanea.gr/default.asp?pid=2&ct=1&artid=4501748
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου